Brandbakkes (2006)

De levensfilosofie van de belezen puber Kurt, een schooljongen die anders is dan de andere jongens van zijn leeftijd, is de volgende: 'Zolang ge verbrandt, leeft ge. Een dode is koud, daar brandt niks meer bij. Hitte, vuur, dat is het principe, dat is biologisch.' Het toneelstuk is als een psychologische triller die ondanks zijn zwartheid, vaak tragikomisch van toon is. Het is vooral een pleidooi tot meer warmte en vuur in het basisgezin. Vuur in de figuurlijke zin dus.
Terwijl vuur en hitte zijn levensprincipes zijn, is de kilte te snijden in het gezin waarin Kurt en zijn labiele zus Olga, die worstelt met haar ontluikende seksualiteit, opgroeien. Het ouderlijk huis is als een zuurstofloos labyrint waarin de bewoners aan elkaar zijn overgeleverd en elkaar niet kunnen ontlopen. De nachtelijke dwaaltochten van Kurt stevenen steeds meer af op het eigenlijke doel: de ouderlijke woning en de banden met de ouders. De vaderliefde is ver te zoeken, hetgeen ernstige gevolgen heeft. En dan is er nog de traumatiserende band met de moeder, die regelrecht terugvoert naar de geboorte van Kurt.